Emigreren naar Spanje was voor mij een beslissing waar ik nog geen moment spijt van heb.

Ik herinner me nog onze eerste maanden in Andalucía, het leek wel alsof we met een tijdmachine vanuit de toekomst naar het verleden werden gekatapulteerd. Ook op culinair gebied was het een grote ommezwaai.

In die tijd op zoek gaan naar ons gekende meer granen of zaden brood was een uitdaging. Enkel baguettes, wit en bruin kon ik vinden. Het overige brood kwam uit plastic zakjes en noemt men hier “pan Bimbo”. (ik had het zelf niet beter kunnen verwoorden, brood voor bimbo’s). Indertijd vonden we het frustrerend geen keuze te hebben uit een uitgebreid assortiment. Ondertussen weet ik wel beter. In de Spaanse keuken krijgt (of beter “kreeg” brood geen prioriteit. Enkel  in de ochtend, zo rond 11.30u eet men hier een klein broodje met tomaat en olijfolie. Nu, 13 jaar later zijn Spanjaarden blij men hun ruime keuze aan brood en koeken. Voor hen een ware vooruitgang … alhoewel… Plotseling worden hier hun aloude traditionele gerechten vervangen door broodgerechten. En waarom? Uit gemakzucht?

Vroeger bleven de moeders (of inwonende oma) thuis, zorgden voor de kinderen, het huishouden en de rest van de inwonende famillie. Er werd minstens twee keer per dag vers gekookt met seizoensgroenten. Noodzakelijkerwijs gaan nu echter beide ouders uit werken en wordt al makkelijk één van de maaltijden volledig en integraal vervangen door brood.

Vooruitgang? Ik stel dit inderdaad in vraag.

Welvaart en technologie evolueren razendsnel en we hollen er met z’n allen achteraan. Alles wordt tegenwoordig ingepland. We zijn bijna één geworden met onze klok.

In onze haast vergeten we stil te staan bij wat écht belangrijk is. Onze voeding zou opnieuw proriteit nummer één moeten worden. Datgene en de manier waarop we eten, geven ons lichaam brandstof en niet alleen aan de spieren maar ook aan de hersenen en ons imuunsysteem. We vertrouwen in de industrie die ons kant-en-klaar maaltijden aanbiedt.

Fastfood is binnen dit kader een mooie verleiding.

Elke dag moeten we keuzes maken.

Voedsel vinden was vroeger een dagtaak, men trok er op uit met de speer om op wild of vis te gaan jagen. Vandaag de dag is zelfs een bezoek aan de supermarkt vaak voor velen al belastend door de overvolle agenda’s. Daar waar voedsel vroeger centraal stond krijgt het in onze huidige maatschappij nog amper aandacht. Men zou opnieuw moeten gaan jagen, jagen met de winkelkar in de supermarkt, op zoek naar eerlijke voedingsmiddelen. Tijd spenderen aan het lezen van etiketten en het zoeken naar verse, onbereide produkten. In vergelijking met enkele jaren geleden ligt mijn winkelkar nu nog halfvol maar dan wel allemaal verse groenten en fruit. Ik hoor wel eens dat verse produkten meer geld kosten. Dat zou kunnen maar schrap dan al het overbodige uit je winkelkar en spendeer je geld aan “eerlijk” voedsel.

Kinderen & Opvoeding:

Laatst bracht ik mijn kinderen naar de zomerklas bij het zwembad. Naast me zaten twee vriendinnen die net een ontbijt hadden besteld. Allebei leden ze duidelijk aan overgewicht. Toen hun ontbijt werd gebracht, wist ik niet wat ik zag; een dubbele toast met kaas , ham en spek, een Coca Cola, een zak chips en uit hun eigen tas haalden ze chocolade cakes. Hun kinderen zaten ook bij de zwemklas en jammer genoeg zag ik hetzelfde gewichtsprobleem bij hen. Na de les werden ze getrakteerd op eveneens een toast met ham en kaas en een zak chips met cola…

Bij het bestuderen van de volledige groep kinderen die deelnam telde ik 17 deelnemers waarvan 6 kinderen met overgewicht. Dat was in dit geval meer dan 1 op 3!!!

Als volwassene ben je verantwoordelijk voor je eigen lichaam en levensstijl. Maar als ouder heb je een opvoedende functie. Kinderen kopiëren het gedrag van hun ouders of van mensen uit hun nabije omgeving. Jong geleerd, oud gedaan zegt de zegswijze  en daar geloof ik in, ook wat ons voedingspatroon betreft. Ik ga niet beweren dat dit altijd zo is maar geef toe dat de kiem van je eetgedrag zich ontwikkeld heeft in het ouderlijke nest.

Daarom tracht ik met mijn kinderen in de mate van het mogelijke zo bewust als kan om te gaan met eten. Ik leer hen bijvoorbeeld etiketten lezen. Zo vraagt mijn vijf jaar oude dochter wel eens hoeveel suikers er in dat bepaalde fruitsap zit… En heeft mijn zoon op zeven jarige leeftijd beslist geen vlees meer te eten waardoor hij de strijd met de groenten is aangegaan…Natuurlijk eten zij chips of drinken ze wel eens een cola. Ik ben van mening dat het geen goed idee is die zoete of zoute snacks  te verbieden. Integendeel, ik wil hen leren ermee om te gaan.

Ik kan alleen maar hopen dat ze deze weg blijven volgen en er een gezonde levensstijl op nahouden.